مقایسه تأثیر حاد یک جلسه تمرین مقاومتی، تناوبی و تداومی بر غلظت مولکول چسبان سلولی-1 (icam-1) و پروتئین واکنشی سی (crp) سرم مردان دارای اضافه وزن

هدف: تحقیق حاضر به منظور مقایسه تأثیر حاد یک جلسه تمرین مقاومتی، تناوبی و تداومی بر غلظت مولکول چسبان سلولی-1(icam-1) و پروتئین واکنشی c سرم مردان دارای اضافه وزن انجام شد. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع نیمه تجربی است. بدین منظور 10 آزمودنی سالم دارای اضافه وزن با میانگین¬ سنی 33/1 ± 20 سال، وزن 46/10 ± 60/85 کیلوگرم، و شاخص توده بدنی 14/2 ± 30/27 کیلوگرم/ متر مربع؛ در تحقیق شرکت داده شدند. آزمودنی ها 3 نوع تمرین مقاومتی، تداومی و تناوبی حاد را در فاصله 4روز از همدیگر انجام دادند. نمونه گیری خونی در حالت ناشتا و بلافاصله در پایان هر جلسه تمرین انجام گرفت. از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون t وابسته برای استخراج نتایج استفاده گردید و سطح معنی داری فرض آماری 05/0p < در نظر گرفته شد. یافته ها: یک جلسه فعالیت حاد مقاومتی و تداومی بر icam-1 (به ترتیب 66/0p= و 08/0p=) و crp (به ترتیب 38/0p= و 32/0p=) مردان دارای اضافه وزن تاثیر معنی داری نداشت، در حالی که یک جلسه فعالیت حاد تناوبی باعث کاهش معنی دار icam-1 (00/0p=) و عدم تغییر معنی دار crp (32/0p=) این افراد گردید. در مقایسه سه نوع تمرین مشخص گردید که میزان icam-1 پس از یک جلسه تمرین حاد تناوبی نسبت به تمرین حاد مقاومتی (00/0= p) و تمرین حاد تداومی (02/0 p=) از کاهش بیشتری برخوردار است؛ در حالی که میزان این شاخص پس از تمرین حاد تداومی و مقاومتی تفاوت معنی داری (60/0 = p) نداشت. همچنین بین تأثیر حاد یک جلسه تمرین مقاومتی، تناوبی و تداومی شدید بر سطوح crp سرم مردان دارای اضافه وزن اختلاف معنی داری مشاهده نشد (61/0p=). نتیجه گیری: یک جلسه تمرین حاد تناوبی بدون تاثیر معنی دار بر crp، موجب کاهش معنی دار شاخص التهابی icam-1 سرم مردان دارای اضافه وزن گردید؛ این در حالی است که یک جلسه تمرین حاد مقاومتی و تداومی تغییر معنی داری در هیچیک از این دو شاخص ایجاد نکردند که می تواند دال بر عدم تولید التهاب یا آسیب بافتی، پس از این دو نوع تمرین باشد.